2 وتی دلگۆشا گۆن من بدار و منا زوتّ برَکّێن. په من پناهئے تلارے بئے و په منی رَکّێنگا مُهرێن کلاتے.
منی سکّی و سۆریئے رۆچا وتی دێما چه من چێر مدئے. وتی دلگۆشا گۆن من کن، وهدے ترا تئوارَ کنان، زوتّ پَسّئو بدئے.
او هُداوند! وتی دلگۆشا گۆن من کن و منا پَسّئو دئے، که گریب و مهتاجے آن.
هُداوند! منی تئوارا گۆش دار، منی پریات و زاریان دلگۆش کناتئے.
کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله اگن یکدگرا مِهر بکنێن، هُدا مئے دلا مانیت و آییئے مِهر مئے دلا کامل و سررێچ بوتگ.
هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، آ منی دل و درونا مانیت و من آییئے دل و درونا.
شمارا گوَشان که زوتّ آیانی هَکّا دنت. بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟“
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
بله هُداوند منی کلات اِنت، منی هُدا، منی تلار، منی پناهگاه.
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
او هُداوند! نَسلانی نَسل تئو مئے منندجاه بوتگئے.
او هُدا! کئومان تئیی میراس گِپتگ، تئیی پاکێن پرستشگاهِش پلیت کرتگ و اورشَلیم، وئیران.
دێما چه وتی هزمتکارا مپۆشێن، په منی مَدَتا اشتاپ کن که سکّ تَنگ آتکگان.
منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت، هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.
من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.
اگن نه، آ منا شێرانی پئیما دِرّنت، چُنڈ چُنڈَ کننت و منا رَکّێنۆکے نبیت.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.