16 دێما په وتی هزمتکارا دْرپشان کن، گۆن وتی مِهرا منا برَکّێن.
بازێنے گوَشیت: ”کئے اِنت په ما نێکی بکنت؟“ او هُداوند! وتی دێما په ما رُژناگ کن.
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.
او هُدا! گۆن ما وشّان بئے وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
چێا که گۆن موسّایا گوَشیت: ”اگن بلۆٹان گۆن یکّێا مهربان ببان، گۆن آییا مهربانَ بان و اگن بلۆٹان کَسێئے سرا رَهم بکنان، آییئے سرا رَهمَ کنان.“
او هُداوند، لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے، وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
او لشکرانی هُدا! گۆن ما وشّان بئے وتی دێما گۆن ما رُژنا کن که ما برَکّێن.
هُدا مئے سرا مهربان بات، مارا برکت بدئیات و وتی دێما په ما دْرپشان کنات، اۆشت...،
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
او هُداوند! تئو منا چه وتی مِهر و رهمتا مُهرێن کۆهێئے پئیما اۆشتارێنتگاَت، بله وهدے وتی دێمِت چه من ترّێنت، تُرستُن.
گڑا چے؟ بلکێن آییا چُش کرتگ تان وتی شان و شئوکتا هما مردمان پێش بداریت که آییئے رَهمتئے چێرا اَنت، هما مردم که هُدایا پێسرا په شان و شئوکتا تئیار کرتگاَنت.
گۆن آیان وتی اَهد و کراری یات کرت و چه وتی بازێن مِهرا، چه آیانی بدیان سر گوَست.
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...