14 بله او هُداوند! من تئیی سرا تئوکلَ کنان و گوَشان که ”تئو منی هُدا ائے.“
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و وتی هُدا.
دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“
گۆن هُداوندا گوَشان: ”تئو منی هُدا ائے.“ منی پریات و زاریا گۆش دار، او هُداوند!
رَندا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنانا گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، چه من اے سکّیانی جام و پیالها بٹَگلێن، بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
من ترا گۆن چَنگ و سُرۆدَ نازێنان، چیا که تئو وپادار ائے، او منی هُدا! گۆن رَبابئے سازا ترا نازێنان، او اِسراییلئے پاکێن!
او هُدا! چه من دور مبئے. او منی هُدا! منی مدتا اِشتاپ کن.
ایسّایا گوَشت: ”منا دست مجن، چێا که اَنگت پتئے کِرّا بُرزاد نشُتگان، بله منی براتانی کِرّا برئو و آیان بگوَش که نون من دێم په وتی پتا و شمئے پتا، وتی هُدایا و شمئے هُدایا بُرزادَ رئوان.“
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلی، اِلی، لِما سَبَکْتَنی؟“ بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟
براتان ایسُّپ چه دورا دیست و آییئے سر بئیگا پێسر په آییئے کُشَگا پَندَلے سازِتِش.