11 دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان، هاس په همساهگان، پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
دۆست و همبلُن ٹَپّانی سئوَبا چه من وتا کرّے دارنت و نزّیکێن هم دور اۆشتاتگاَنت.
تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگاَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.
بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت.
تئو منی دۆست و سنگت چه من دور کرتگاَنت، تهنا تهاری اِنت که منی همراه اِنت.
آ وتی جندئے زبانئے سئوَبا ٹگلَ ورنت. هرکَس که بگندیتِش په آیان سرا چنڈێنیت.
اگن مَسیهئے نامئے سئوَبا شمارا زاه و زَکَتَ کننت، شما بَهتاور اێت، پرچا که هُدائے پرشئوکتێن روها شمئے دلا جاگه کرتگ.
ائولی رندا که من هَکدیوانا پێش کنگ بوتان، کسّ منی کُمَکّا نئیاتک. سجّهێنان منا یله کُرت. هُدا اِشان ببکشات.
چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نهاَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگاَنت.“
آ وهدی، مریدان آ یله دات و جِستنت.
پِتْرُسا په نالتے سئوگند وارت و گوَشت: ”من اے مردا نزانان.“ هما دمانا کرۆسا بانگ دات.
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.