4 او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت، آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و آییئے پاکێن ناما بنازێنێت.
چه اے چارێن سَهداران هر یکّێا شش بانزُل و هر نێمگا چمّ پِر اَت، بانزُلانی چێرا هم. اے هچّ بسَّ نکننت و شپ و رۆچ گوَشگا اَنت: ”پاک اِنت، پاک اِنت، پاک اِنت، پُرواکێن هُداوندێن هُدا پاک اِنت، هما که هست بوتگ، هستاِنت و آیگی اِنت.“
آییا کانٹے په وتی کئوما بُرز کرتگ، آییئے سجّهێن وپادارێن هزمتکارانی ستا، اِسراییلئے ستا، کئومے که گۆن آییئے دلا نزّیکّ اِنت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
تئیی دینی پێشوایان پهرێزکاریئے پۆشاک گوَرا بات و تئیی وپادارێن هزمتکار شادهیئے کوکّار بکناتنت.‘“
”هُدادۆستان منی گوَرا یکجاه کنێت، هما که گۆن کُربانیگ کنگا، گۆن من اَهدِش بستگ.“
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
او هُداوند! هُدایانی نیاما کئے تئیی پئیما اِنت؟ کئے تئیی پئیما پاکیا مَزَنشان اِنت؟ تئیی پُرشانێن کار سَتا کرزنت و تئو هئیران کنۆکێن کارَ کنئے.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
که په من تئیی مِهر سکّ مزن اِنت، تئو منا چه جُهلانکیان رَکّێنتگ، چه مُردگانی جهانا.
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.