3 منی اَرواه چه مُردگانی جهانا در آورت و چه آیانی نیاما که کَلّ و کبر بوتنت زندگ کرت.
که په من تئیی مِهر سکّ مزن اِنت، تئو منا چه جُهلانکیان رَکّێنتگ، چه مُردگانی جهانا.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
او هُداوند! تئو منی اَرواه چه مَرکا رَکّێنت، منی چمّ چه ارسان و پاد چه لَکُشَگا
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
چیا که تئو، او هُدا، منا چه مرکا رَکّێنئے و منی پادان چه لَکُشَگا دارئے، که زِندئے رُژنا تئیی بارگاها گام بجنان.
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.