10 هُداوند هار و توپّانئے سربرا، وتی تهتئے سرا نِشتگ، هُداوند تان اَبد وتی بادشاهی تهتئے سرا نِشتگ.
هُداوند اَبد تان اَبد بادشاه اِنت، کئوم چه آییئے سرڈگارا گار و گُمسارَ بنت.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.
اَبدمانێن بادشاه، بزان هما یکّێن هُدا که نمیران اِنت و چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، آییئے اِزّت و شئوکت اَبد تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین.
آیان سکّ تُرست و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
هُداوندئے تئوار آپانی سربُرا اِنت، شان و شئوکتئے هُدا گْرندیت، هُداوند پُرزۆرێن آپانی سربُرا گْرندیت.
آ وت جهانا گۆن اَدلا دادرسیَ کنت، کئومانی سرا گۆن اِنساپا شئورَ بُرّیت.