7 او هُداوند! وهدے پریاتَ کنان منی تئوارا بِشکن، منی سرا رهم کن و پَسّئو بدئے.
او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
او منی بادشاهێن هُدا! منی پریاتا بِشکن، چیا که تئیی گوَرا دْوا کنان.
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت، سوگی گُد و پۆشاک در کرت و منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،
چیا که زِندُن گَمان وارتگ و اُمر نالگان، چه منی گناها، تاگتے په من پَشت نکپتگ و هَڈّ و بندُن پوسّان اَنت.