3 بِلّ که لشکرے منی چاگردا وتی گِدانان مِکّ بکنت، اَنگت منی دلَ نلرزیت، اگن جنگے هم منی سرا بکپیت، اَنگت دلجم آن.
چه لَکّانی لَکّا نترسان که چه هر نێمگا منا اَنگرِّش کرتگ.
اگن په شمئے نێکێن کاران شمارا آزار برسیت، اَنگت هم شما بَهتاور اێت. چه آیانی پادتراپان متُرسێت و پرێشان مبێت.
هچّ پئیما چه دژمن و بَدواهانَ نتُرسێت. اے په آیان نشانیے که بربادَ بنت و شما رَکّێت که شمئے رَکّگ چه هُدائے نێمگا اِنت.
چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.
پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت، بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:
او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
آ چه بدێن هالانَ نتُرسیت، دلی جَم اِنت، تئوکلی هُداوندئے سرا اِنت.