12 په دژمنانی واهگا منا یله مکن، چیا که درۆگێن شاهد منی هلاپا پاد آتکگاَنت که جنگ و چۆپئے آسا دمنت.
چه اِشیا زانان که چه من وشنۆد ائے، که دژمن منی سرا بالادست نبوتگاَنت.
منا دژمنانی دستا ندئیئے و منی پادان پْراه و شایگانێن جاگهے اێرَ کنئے.
بدواه و بێرهمێن شاهد جاهَ جننت و هما مئیاران منا لَڈّنت که چه آیان سهیگ نهآن.
شاوول، اَنگت هُداوندئے مریدان پادتراپ دئیان، آیانی کُشت و کۆشئے چِن و لانچا اَت. آ، مسترێن دینی پێشوائے کِرّا شت و
مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
هُداوند! بدکارانی اَرمانان پوره مکن، وهدے اُرشَ کننت آیانی پندلان سۆبێن بئیگا مئیل. اۆشت...
هُداوند آییئے نگهپانیا کنت و زندگَ داریت، آ، مُلکئے تها بَهتاورَ بیت. تئو آییا دژمنانی واهگانی سرا یلهَ نکنئے.
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
وتی همساهگئے هلاپا درۆگێن شاهدی مدئے.
باز رَندا سجّهێن کَنیسَهانی تها، من آ په کُپر کنگا هُجّ کرتگاَنت. منا بدواهی و کێنگا اَنچُش گنۆک کرتگاَت که په آیانی آزار رسێنگا، ڈنّی شهران هم شتگاَتان.
منی دژمنان بچار که چینچُک باز اَنت و چه من چۆن په کَهر نپرتَ کننت.