11 او هُداوند! وتی راها منا سۆج دئے، دژمنانی سئوَبا منا راست و تچکێن راها رهشۆن بئے.
او هُداوند! په منی دژمنانی سئوَبا، گۆن وتی اَدل و اِنساپا منا رهشۆنی بدئے و وتی راها په من ساپ و تچک بکن.
وتی راها منا سۆج دئے، او هُداوند، که تئیی راستێن راها برئوان، منی دلا سَرجما گۆن وت کن که چه تئیی ناما بتُرسان.
پادُن تچک و ساپێن جاگهے اێر اِنت، مزنێن دیوانان هُداوندا نازێنان.
ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.
نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
بێکِبر و دربێشێن مردمان راستیئے راها رهشۆنیَ دنت، و وتی کشکا آیان پێشَ داریت.
گڑا ایسّااِش چمّانی چێرا کرت، وتی چاریگ و جاسوسِش رئوان داتنت تان آ وتا ایسّائے دێما تچک و پهرێزکارێن مردم پێش بدارنت. آیانی مکسد اِش اَت که ایسّایا چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و رومئے والیئے دستا بدئینت.
کئے اِنت هما که په دل هُداتُرس ببیت؟ هُداوند آییا هما راستێن راها سۆجَ دنت که باید اِنت گچێنی بکننت.
منی دژمنانی بدی آیانی جندئے چَکّا کپات، وتی وپاداریئے سئوَبا، آیان گار کن.
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
اگن چه منی کارێا دِلرَنج ائے، منا پێشی دار و کرنیگێن راها منا رهشۆن بئے.