7 تان وتی شُگرگزاریئے تئوارا بُرز کنان و تئیی سجّهێن اَجَبێن کارانی کِسّها بیاران.
ترا، او هُداوند، چه دلئے جُهلانکیان شُگرَ گِران، تئیی سجّهێن اَجَبێن کاران درشانَ کنان.
من تئیی مزنێن شان و شئوکتئے سرا پِگرَ کنان، تئیی باکَمالێن کارانی سرا.
دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
هُداوند، هُدا اِنت، وتی نوری مئے سرا دْرپشێنتگ. ائییدئے کُربانیگا گۆن کُربانجاهئے کانٹان په ساد ببندێت.
اَدل و راستیئے دروازگان په من پَچ کن، که بپُتران و هُداوندئے شُگرا بِگران.
آییا بنازێنێت، آییا په سئوت بنازێنێت، آییئے سجّهێن باکَمالێن کارانی هبرا بکنێت.
بیاێت په شُگرگزاری آییئے بارگاها رئوێن، په شادهی کوکّارَ کنێن، سئوتَ جنێن و آییا ستا کنێن،
هُداوندێن هُدایا ستا بات، اِسراییلئے هُدایا، اجبێن کارانی کنۆک تهنا هما اِنت.
تانکه تئیی سجّهێن ستا و تئوسیپان سَهیونئے جنکئے دروازگانی دێما برجاه داران و شادمانی بکنان که تئو منا رَکّێنتگ.
تئیی گوَرا گَل و شادمانیَ کنان. او بُرزێن اَرشئے هُدا! تئیی ناما نازێنان.