3 چیا که تئیی مِهر مُدام منی چمّانی دێما اِنت و تئیی وپاداریئے ساهگا گامَ جنان.
بله اگن رُژناییا رئوگا اێن، هما پئیما که آ رُژناییا اِنت، گڑا وتمانوتا همدل و همسِتک اێن و آییئے چُکّ ایسّائے هۆن مارا چه سجّهێن گناه و مئیاران پاک و پَلگارَ کنت.
گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ.
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.
هما ڈئولا که شمئے آسمانی پت رَهمدل اِنت، شما هم رَهمدل ببێت.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
بێمئیاریئے راها رئوان. منی کرّا کدی کائے؟ گۆن دلپهکی وتی لۆگا زندَ گوازێنان.
وتی راها منا سۆج دئے، او هُداوند، که تئیی راستێن راها برئوان، منی دلا سَرجما گۆن وت کن که چه تئیی ناما بتُرسان.
او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.
دێم په وتی راستیا منا رهشۆن بئے و سَبک بدئے، چیا که تئو منی رَکّێنۆکێن هُدا ائے و سجّهێن رۆچا تئیی اِنتزار و ودارا آن.
او دُردانگ! بدیئے رَندگیریا مکن، نێکیئے رَندگیریا بکن. هرکَس که نێکیَ کنت چه هُدائے نێمگا اِنت، بله آ که بدیَ کنت هُدایی ندیستگ.