11 بله من وتی بێمئیاریئے تها گامَ جنان، منا برَکّێن و منی سرا رهم کن.
نزّیک بیا و منا برَکّێن، دژمنانی سئوَبا منا بمۆک.
او هُداوند! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، چیا که وتی بێمئیاریئے تها گامُن جتگ و بے لرزگے هُداوندئے سرا تئوکلُن کرتگ.
شما شاهد اێت و هُدا هم شاهد اِنت که ما باوَرمندانی نیاما، بزان شمئے نیاما چۆنێن پهرێزکار و پاک و بےائیبێن زندے گوازێنت.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
سَدَّک آن که هچکَس وتی براتئے زِندا مۆکِتَ نکنت و آییئے هۆنبهایا هُدایا داتَ نکنت.
بێمئیاریئے راها رئوان. منی کرّا کدی کائے؟ گۆن دلپهکی وتی لۆگا زندَ گوازێنان.