20 منی زِندا بپهرێز و برَکّێن، مئیل که شرمندگ ببان، چیا که تئیی باهۆٹ و مئیار آن.
هُداوند ترا چه هر بدیا دورَ داریت، تئیی زِندئے نِگهپان اِنت،
هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
منی زِندئے نگهپانیا بکن که تئیی دۆستدار آن، وتی هزمتکارا برَکّێن که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.