15 منی چمّ مُدام دێم په هُداوندا اَنت، چیا که هما اِنت که منی پادان چه داما آزاتَ کنت.
بله منی چمّ ترا سکّ اَنت، هُداوند، او هُداوند! تئیی مئیارَ بان، منا مرکئے دستا مدئے.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
اَنچۆ که گُلامێئے چمّ وتی واجهئے دستا سَکّ اَنت و مۆلدێئے چمّ وتی بانُکا مئے چمّ هُداوندێن هُدایا سَکّ اَنت که مئے سرا رهم بکنت.