3 منی اَرواها تازگَ کنت و په وتی نامئیگی پهرێزکاریئے راهان منا دێما بارت.
په راستی منی تلار و کلات ائے، په وتی نامئیگی منا راه سۆجَ دئیئے و رهشۆنیَ کنئے.
هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت و جسم و جانا بۆدَ کاریت. هُداوندئے هُکم پُراِهتبار اَنت و کَمزانتان دانا و اَگلمند کنت.
او هُدا! منی درونا پاکێن دلے بجۆڑێن و منی دل و جبینا پدا مُهرێن روهے بیار.
او هُداوند! په منی دژمنانی سئوَبا، گۆن وتی اَدل و اِنساپا منا رهشۆنی بدئے و وتی راها په من ساپ و تچک بکن.
وتی داتگێن رَکّێنگئے شادهیا پدا بدئے و منا مُرادیگێن روهے ببَکش.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
اَدل، آییئے دێما رئوانَ بیت و په آییئے گامان راهے تئیارَ کنت.
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگاَنت.
گۆن من هۆریگا هُداوندا مزنی بدئیێت، بیاێت که هئواریا آییئے ناما نازێنێن.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
بله هُداوندا په وتی نامئیگی رَکّێنتنت، تانکه وتی زۆر و واکا زاهر بکنت.
بله تئو، او هُداوند، تهنا تئو په وتی نامئیگی منی سرا مهربان بئے، چه وتی مِهرئے نێکیا منا برَکّێن.