1 او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
جُستِش گپت: ”هما نُنُّک که په یَهودیانی بادشاهیا پێدا بوتگ، کجا اِنت؟ ما آییئے اِستار در آیگا دیستگ و په آییئے پرستش کنگا آتکگێن.“
منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت، هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.
هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.
بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن، په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.
او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ، مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت، چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.
او هُداوند! بادشاها سۆب و پێرۆزی بدئے. تئوار که کنێن، مئے پَسّئوا بدئے.