3 تئیی سجّهێن کُربانیگان وتی یاتا بدارات، تئیی سۆچگی کُربانیگانی مَنّۆک بات. اۆشت...
گڑا چه راست و آدلێن کُربانیگان شادانَ بئے، چه سۆچگی کُربانیگا که سَرجما سۆچگَ بیت، تئیی کُربانجاها گوَسک پێش کنگَ بنت.
کُرنیلیوسا گۆن تُرسے پرێشتگئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”جی واجه! چے گوَشئے؟“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها رَستگ.
هابیلا هم چه وتی رَمگئے پَسانی ائولی چُکّان لهتێن کُشت و آیانی پیگی گۆشت زُرت و په هُدایا ٹێکی آورت. هُداوندا هابیل و آییئے ٹێکی پسُند بوتنت،
نون شما زندگێن سِنگانی پئیما په روهانیێن لۆگێئے بندگا کار بندگ ببێت، پاک و پَلگارتگێن روهانیێن پێشوا هم ببێت و اَنچێن روهانیێن کُربانیگ بدئیێت که چه ایسّا مَسیهئے وَسیلها هُدایا وَشنۆدَ کننت.
هُداوند چه سَهیونا ترا برکت بدئیات، اورشَلیمئے آبادیا بگنداتئے، وتی زِندئے سجّهێن رۆچان.
هُداوند چه سَهیونا شمارا برکت بدئیات، هما که زمین و آسمانئے اَڈّ کنۆک اِنت.