1 آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
اے گۆن گوَرانڈا جنْگَ کننت بله گوَرانڈ اِشان پرۆشَ دنت، چێا که آ، هُداوندانی هُداوند و بادشاهانی بادشاه اِنت و هما که گۆن آییا گۆنَ بنت، آییئے تئوار جتگێن، در چِتگێن و وپادارێن همراه اَنت.“
کئوم شۆرشَ کننت و هکومت سرشکونَ بنت، آ وتی تئوارا بُرزَ کنت و زمین آپَ بیت.
هرچُنت که تئیی هلاپا پلیتێن شئوربندی بکننت و بدێن رپک و پندل بسازنت بله سۆبێنَ نبنت،
بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ’باگئے میراسدار همِش اِنت، بیاێت بکُشێنی تان اِشیئے مِلک و میراسئے هُدابُند وت ببێن.‘
من آیان هاکَ کنان و گواتا دئیان، دَمک و کوچهانی گِلئے پئیما چنڈان.
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت.
آییا درکئومێن مردمانی دستا دئینت و هما درکئوم، کَلاگیَ گرنت، بےاِزّتیَ کننت و سر و دێما تُهیَ جننت،
اے دگه مردم هم گۆن بوت و پولُس و سیلاسئے دێما اۆشتاتنت. شهرئے مستران پرمان داتنت که پولُس و سیلاسئے پُچّان بکَشّنت و آیان لَٹّ بجننت.
آ باز وشّ بوتنت و شئورِش کرت که آییا چیزّے زَرّ بدئینت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
وتی دژمنانی کوکّاران مشمۆش، دژمنانی شۆرشا که مُدام بُرزاد اِنت.
تئیی کئومئے هلاپا په چالاکی پندلَ سازنت و تئیی گرانکَدرێنانی هلاپا شئور و سلاهَ کننت.