47 هُدا اِنت که منی بێرا گیپت، کئوم و راجان منی چێردستیا نادێنیت و
کئومان مئے چێردستَ کنت، راجان مئے پادانی چێرا.
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
هما منی مِهر کنۆکێن هُدا و کلات اِنت، منی سنگر اِنت و منی رکّێنۆک، منی اِسپَر، که آییئے مئیارَ بان، که منی کئوما منی چێردستَ کنت.
بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن، په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.