46 هُداوند زندگ اِنت. په منی تلارێن هُدایا نازێنک. منی رَکّێنۆکێن هُدایا شان و شئوکت بات.
او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
من زندگێن آن. من مُرتگاَتان و بچار، نون زندگ آن، اَبد تان اَبد. مرک و مُردگانی جهانئے کِلیت منا گۆن اَنت.
کمّێن وهدێا رَند، جهان دگه رندے منا نگندیت، بله شما منا گندێت. من زندگ آن، پمێشکا شما هم زندگَ مانێت.
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
مئے هُدا رَکّێنۆکێن هُدا اِنت، چه مرکا رَکّێنگ هُداوندئے دستا اِنت، تهنا هُداوندئے.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت بدئیێت، آییئے پاکێن کۆهئے سرا آییا پرستش کنێت، که هُداوند، مئے هُدا پاک اِنت.
او هُدا! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا چه هۆن و کۆشئے گناها برَکّێن و زبانُن تئیی اَدل و راستیا نازێنیت.
گۆن هُدایا که منی تلار اِنت گوَشان: ”چیا منا شمُشتگِت؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟“
دێم په وتی راستیا منا رهشۆن بئے و سَبک بدئے، چیا که تئو منی رَکّێنۆکێن هُدا ائے و سجّهێن رۆچا تئیی اِنتزار و ودارا آن.
هُداوند منی زۆر و واک و منی نازێنک اِنت. هُداوند په من نجاتے بوت. منی هُدا اِنت، منَ نازێنانی. منی پتئے هُدا اِنت و من آییا سَتا و سَنا کنان.
او هُداوند! گۆن وتی زۆر و توانا اَنچش مزنشان باتئے. تئیی واک و کدرتا ستا کنێن و نازێنێن.