3 تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
هُداوندا! منا بچکّاس و آزمایش کن، منی دل و هئیالا چه چکّاسا بگوازێن.
وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت.
گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“
او هُداوند! تئو منا چکّاستگ و زانئے.
من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُدا! چیا که تئو مارا چکّاسِتگ، تئو مارا نُگرهئے پئیما پلگارتگ.
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.
من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپپاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
اگن په دۆستێا بدیاُن کرتگ، یا که دژمنے بێمئیارا پُلتگ،
همۆدا شپا پولُسا یکّ مَکْدونی مردے په شُبێن دیست که اۆشتاتگاَت و مِنَّت کنان اَت که ”دریایا بگوازێن، مَکْدونیَها بیا و مارا کُمکّ کن.“
ما سجّهێن باز رَدَ جنێن و ٹَگلَ ورێن. اگن کَسے چه وتی هبران ٹَگل مئوارت، تمان و کاملێن انسانے و وتی سَرجمێن جسم و جانئے مَهارا داشتَ کنت.
او هُدا! منا بچکّاس و منی دلا بزان، منا بچکّاس و منی پرێشانیان دلگۆش کن.