5 او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے، تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.
منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“
دژمنانی چمّانی دێما پَرزۆنگے په من پَچَ کنئے، په شَرَپ دئیگا منی سَرَگا ٹێلَ جنئے و منی جاما مُدام پُرّ کنان ائے.
تئو منیگ ائے، او هُداوند! من کئول کرتگ که تئیی هبرانی رَندگیریا کنان.
’تئیی پدرێچا تان اَبد برجاهَ داران و تئیی بادشاهی تَهتا نَسلانی نَسل.‘“ اۆشت...
نجاتئے پیالها چستَ کنان و هُداوندئے ناما تئوارَ کنان.
چیا که تئو منی هکّ و اِنساپ په شَرّی داشتگ، وتی تَهتا نِشتگئے و په اِنساپ دادرسی کرتگ.
وتی راستێن نێمگا نادێنت و سرۆک و رَکّێنۆک کرت، تانکه اِسراییلئے کئوما تئوبه و گناهانی پهِلّیئے مۆه برسیت.
هُداوندا گۆن داوودا سئوگندے وارت، کئولے کرتی و چه وتی زبانا نبجّیت، که: ”من چه تئیی اۆبادگان یکّے تئیی بادشاهی تهتا نادێنان.
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
بدکارێن بادشاهێئے اَسا پهرێزکارانی میراسئے سرا هُکمرانَ نبیت که پهرێزکار وتی دستا په بدکاری سِلّ مکننت.
بدکارانی سرا اَنگَر و گۆکُرتَ گوارێنیت، آیانی جام و پیالهئے بَهر، سۆچاک و لوارێن گوات اِنت.
هُدایا ایسّا مَسیه زندگ کرت و ما سجّهێن، اے راستیئے شاهد اێن.