4 هما که بدکار آییئے چمّان هکیر و بےارزش ببنت، هُداتُرسان اِزّت و هُرمت بدنت و وتی لبزئے سرا وپا بکنت، تُرے زَلَر و زیان بگندیت،
شما اے هم اِشکتگ که گۆن پێشیگێن مردمان گوَشگ بوتگ: ’وتی سئوگندا مپرۆش، هُداوندئے دێما وتی سئوگندا پوره بکن‘.
منی چمّ زمینئے سرا وپادارێن مردم شۆهازَ کننت تانکه گۆن من جَهمنند ببنت، هما کَس منی هزمتکار بوتَ کنت که په بێمئیاریَ گَردیت.
ما زانێن که چه مرکا گوَستگ و په زِندمانا رَستگێن، چێا که گۆن وتی براتان مِهرَ کنێن. هرکَس که مِهرَ نکنت، مرکئے ساهگا مانیت.
گُمراهدلێن مردمان چه وت دورَ داران، منا گۆن هچّ بدیێا کارَ نبیت.
من هما سجّهێنانی سنگت آن که تئیی تُرس آیانی دلا اِنت، هما مردمانی که تئیی رهبندانی رَندگیریا کننت.
آ پاک و پَلگارتگێن که زمینا اَنت، هما شَرَپمند اَنت که منی سجّهێن شادمانی همایانی سئوَبا اِنت.
آیان هر پئیما مارا باز شرپ دات و رندا، رئوگئے وهدا په سات و سپرا هرچے تۆشگ که مارا پکار اَت داتِش.
بله وهدے پولُسا هَکّ و اِنساپ، پهرێزکاری و جُست و پُرسئے آیۆکێن رۆچئے بارئوا هبر کرت، گڑا پیلیکْسا تُرست و گوَشتی: ”انّون تئو برئو، وهدے دَزگٹّ نبوتان، ترا پدا لۆٹان.“