1 او هُداوند! کئے تئیی تمبوا مهمان ببیت؟ کئے تئیی پاکێن کۆها جهمنند ببیت؟
بَهتاور اَنت هما که تئیی بارگاها جهمنند اَنت، آ مُدام ترا نازێننت. اۆشت...
بِلّ که تئیی تمبوا تان اَبد بمانان و تئیی بانزُلانی ساهگا پناه بزوران. اۆشت...
آ هُداوندئے لۆگا کِشَگ بوتگاَنت و مئے هُدائے بارگاها سبزَنت.
اَلّما، مِهر و نێکی زِندئے سجّهێن رۆچان منی پد و رندا اَنت و هُداوندئے کلاتا جهمنندَ بان، تان اَبد.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
رندا من چارت تَه هما گوَرانڈ سَهیونئے کۆهئے سرا اۆشتاتگ و یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمی گۆن که آییئے و آییئے پتئے نامِش پێشانیگئے سرا نبشته اِنت.
بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت.