5 آییئے وپادار گۆن اے پهرا شادهی بکنات و وتی گندلانی تها شادهیئے سئوت بجناتنت.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،
او هُداوند! تئیی دستئے همُک کار تئیی شُگرا گیپت، تئیی وپادار ترا نازێننت.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.
من اِشیئے دینی پێشوایان رَکّگئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے وپادارێن مردم په شادهی کوکّارَ کننت.
بامگواهان تئیی مِهر و شپان تئیی وپاداریئے جارئے جَنَگ،
هُداوند منی شپانک اِنت، هچ چیزّئے مهتاجَ نبان.
تانکه هما آتک که چه زمانگان هستاِنت و برزێن اَرشئے هُدائے پاکێنانی هَکّا دادرسیای کرت و هما وهد رَسِت که اے پاکێنان بادشاهی وتی مِلکت کرت.‘