5 اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که چه هماییئے هُکما جۆڑ بوتگاَنت.
”مئے هُداوند و مئے هُدا! تئو شان و شئوکت، اِزّت و زۆرَ کرزئے، چێا که تئو سجّهێن چیزّ اَڈّ کرتگاَنت و سجّهێن چیزّ چه تئیی واهگا جۆڑ بوتگ و هستاَنت.“
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
دریا هُداوندئیگ اِنت که وت اَڈّی کرتگ، هُشکێن زمین هم هماییئے دستان جۆڑ کرتگ.
او هُداوندئے پرێشتگان! شما، او زۆراوران که آییئے هبران برجاهَ دارێت و آییئے پرمانبرداریا کنێت! هُداوندا بنازێنێت.