7 زُلم دیستگێنانی دادرسیا کنت و شدیگان وراکَ دنت. هُداوند بندیگان آزاتَ کنت،
هُداوند اَدل و انساپَ کنت و په سجّهێن سِتَم دیستگێنان دادرَسی.
هُدا بێکَسان په لۆگ و جاهَ کنت و بندیگان، آزات و آباد، بله سرکش، هُشکێن زمینێا نندۆکَ بنت.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
چۆرئو و سِتم دیستگێنانی دادرسیا کنئے تانکه اے هاکیێن انسان دگه برے تُرس و دِهشَت مپرّێننت.
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
اَناگت، مزنێن زمینچَنڈے بوت که بَندیجاهئے بُنرِد، سُرگ و جُمبگا لگّت. هما دمانا، سجّهێن دروازگ پَچ بوتنت و جێلیانی زمزیل بُتکنت.
بله شپا یکّ وهدے، هُداوندئے پرێشتگێا بَندیجاهئے دروازگ پَچ کرتنت و آ چه جێلا در آورتنت و گوَشتی:
سجّهێن مردمان لاپسێرا ورگ وارت و اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ بوت.
شدیگ، گۆن وشّێن چیزّان سێرلاپ و سێرێنی دست هۆرک و هالیگ رهادگ کرتگاَنت.
هما که سجّهێن سَهداران رۆزیگَ دنت، مِهری اَبدمان اِنت.
بادشاه کئومئے ستم دیستگێنانی هکّا بدئیات، مهتاجانی چُکّان برَکّێنات و ستمگران تباه کنات.
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
هُداوندا وتا گۆن وتی اَدل و اِنساپا پجّارێنتگ، بدکار چه وتی کرتگێن کاران وت داما کپنت. زِگر... اۆشت...
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
او هُدا! آ وهدا که وتی کئومئے رهشۆن اتئے، آ وهدا که گیابانا ملّان اتئے، اۆشت...،