5 بَهتاور هما اِنت آکوبئے هُدا آییئے کُمکّ اِنت، هما که اُمێتی وتی هُداوندێن هُدائے سرا اِنت،
بَهتاور هما مردم اَنت که همے ڈئولا بنت، بَهتاور هما اَنت که هُداوند آیانی هُدا اِنت.
چیا که تئو، او هُداوند، منی اُمێت ائے و چه کسانیا، او هُداوند، اۆست و اُمێتُن تئیی سرا بوتگ.
بَهتاور هما کئوم اِنت که هُداوند آییئے هُدا اِنت، هما مردم که آییا په وتی میراسا گچێن کرتگاَنت.
او لشکرانی هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
چه آییئے وَسیلها، شمارا هُدائے سرا باور هست، هما هُدائے سرا که مَسیهی چه مُردگان زِندگ کرت و شان و شئوکتی دات. پمێشکا، شما هُدائے سرا باوَرَ کنێت و چه هماییا اُمێتوار اێت.
او هُداوند، لشکرانی هُدا! منی دْوایا گۆش دار، بِشکُن، او آکوبئے هُدا! اۆشت...
”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟ اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
هُدایا پدا گوَشت: ”من تئیی پتئے هُدا آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا آن.“ موسّایا هُدائے چارگ تُرست و وتی دێمی گِپت.
’ایسُّپا بگوَشێت که منی دَزبندی اِنت که وتی براتانی مئیار و گناهان بِبَکش که گۆن تئو بدیاِش کرتگ. وتی پتئے هُدائے بَندهانی بدیان پَهِلّ کن.‘“ وهدے آیانی پئیگام ایسُّپا سر بوت، گرێتی.
آ سرێنپرۆشَ بنت و کپنت، بله ما پادَ کاێن و مُهرَ اۆشتێن.
بیاێت هُدائے کاران بچارێت، بگندێت که آییا زمینا چۆنێن بێرانی آورتگ.