7 دستا چه بُرزاد شهار، منا آزات کن و برَکّێن چه بازێن آپان، چه درامدانی دستان،
آییا چه بُرزادا دست شهارت و منا گپتی، چه زیادهێن آپا منا در آورتی و
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگاَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
تان منی تئوارا اِشکننت، پرمانَ برنت، دَرامد منی دێما وتی سرا جَهلَ کننت.
اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگاَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
منا برکّێن و چه درامدانی دستا آزات کن، که دپِش چه درۆگا پُرّ اَنت و راستێن دستِش چه پرێبا.
چه زۆراورێن دژمنا رَکّێنت، چه آیان که نپرتِش منی سرا پرۆشتگاَت، چیا که چه من زۆراکتر اتنت.
آ وهدا آپان مارا اێر برتگاَت، هار و توپّانا مارا مان رُپتگاَت،