1 هُداوندا ستا بات، منی تلارا، که منی دستان په جنْگا درَ کاریت و منی لنکُکان په مِڑَگا.
منی دستان په جنْگا آزمودگَ کنت، تان باسکُن بْرنجێن کمانا بلپّێنیت و چۆٹ بکنت.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
گۆن هُدایا سۆبێنَ بێن، هما اِنت که مئے دژمنان پادمالَ کنت.
هُداوندا اَبێد، کئے هُدا اِنت و هُدایا اَبێد، کئے تلار؟
بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن، په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.
منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرمدلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.