4 ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.
هُدایا یاتَ کنان و نالان، پِگرَ کنان و دِلپرۆشَ بان. اۆشت...
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
آ وهدا آپان مارا اێر برتگاَت، هار و توپّانا مارا مان رُپتگاَت،
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
بیمّ و دِهشتا منا چێر ترّێنتگ.
وتی دێما گۆن من بکن و منا رهمت ببَکش، چیا که من بێکَس و سِتَم دیستگێنے آن.
شپان، وتی سئوتئے هئیالا کپان، دلا باز پگریگَ بان و اَرواهُن جُستَ کنت:
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.