3 اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
منی دل چۆ مُرتگێن کاها گیمّرتگ و هُشک تَرِّتگ و چه وَرد و وراکا کپتگان.
هُدایا یاتَ کنان و نالان، پِگرَ کنان و دِلپرۆشَ بان. اۆشت...
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
که هُداوند پهرێزکارانی راهئے نگهپان اِنت، بله بدکارانی راه تباهی و بێگواهی اِنت.
همے وهدا پَریسی شتنت و اَنچێن پندل و رِپکے کرتِش که ایسّایا چۆن چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و داما دئور بدئینت.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.