1 او هُداوند! ترا تئوارَ کنان، زوتّ په من بیا. وهدے ترا تئوارَ کنان، منی تئوارا گۆش دار.
بله من سِتَم دیستگێن مهتاجے آن. او هُدا! دێم په من اشتاپ کن، تئو منی رَکّێنۆک و مَدَتکار ائے. او هُداوند! دێر مکن.
او هُدا! چه من دور مبئے. او منی هُدا! منی مدتا اِشتاپ کن.
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
او هُداوند! مهربانی کن و منا برَکّێن. هُداوندا! زوتّ په منی مَدَتا بیا.
بله تئو، او هُداوند! دور مبئے. او منی زۆر و تئوکل! په منی کُمکا اِشتاپ کن.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار منی پریات و زاریا بِشکن، په وتی وپاداری و اَدلئیگی منا پسئو بدئے.
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
آ که منی کۆشئے رندا اَنت، سرجَهل و شرمسار باتنت، آ که منی بربادیا گَلَ بنت، پد بکنزات و رسوا باتنت.