21 او هُداوند! من چه آیان سَک بێزار آن که چه تئو نپرتَ کننت و چه آیان وتا دورَ داران که تئیی هلاپا جاهَ جننت.
بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
ترا چه آیان نپرت اِنت که دلگۆشِش گۆن بےاَرزشێن بُتان اِنت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان، او هُداوند!
من تئیی کارانَ زانان، تئیی زهمتکَشّی و سبر و اۆپارا. منَ زانان که تئو بدێن مردمان سگّتَ نکنئے، همایان که وتا کاسِد گوَشتگ بله نبوتگاَنت، تئو آ مردم چکّاستگاَنت و دیستگ که درۆگبند اَنت.
بله ترا اے شَرّی هستاِنت که تئو هم چه نیکولاییتانی کاران نپرتَ کنئے و من هم نپرتَ کنان.
چه بدکارانی همراهیا نپرتَ کنان و گۆن رَدکاران همدیوانَ نبان.
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.
هما که بدکار آییئے چمّان هکیر و بےارزش ببنت، هُداتُرسان اِزّت و هُرمت بدنت و وتی لبزئے سرا وپا بکنت، تُرے زَلَر و زیان بگندیت،