2 دێم په تئیی پاکێن پرستشگاها کۆنڈانَ کپان و تئیی ناما نازێنان په تئیی مِهر و وپاداریا که تئو وتی نام و وتی مُهرێن اَهد و کَرار چه سجّهێن چیزّان گێشتر مزنی بَکشاتگ.
شمارا راستێنَ گوَشان، زمین و آسمانئے گار و بێران بئیگا پێسر، شَریَتئے یکّ آب و ٹِکّے هم گارَ نبیت تان سجّهێن سَرجم مبنت.
هما هُدا که آییئے هبرا ستا کنان، هئو، هما هُداوند که آییئے هبرا ستا کنان،
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
بله من چه تئیی مِهرا تئیی لۆگا کایان و چه تئیی تُرسا تئیی پرستشگاها کۆنڈانَ کپان.
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
اے راست اِنت که شَریَت چه موسّائے وسیلها بَکشگ بوتگ، بله رهمت و راستی چه ایسّا مَسیهئے وسیلها آتک.
هُدائے سرا، که آییئے هبرا ستا کنان، هُدائے سرا تئوکَلَ کنان و نترسان، هاکیێن انسان منا چے کرتَ کنت؟
مارا اِنّه، او هُداوند! مارا اِنّه، تئیی ناما شان و شئوکت بِرسات، تئیی مِهر و وپاداریئے سئوَبا.
نون وهدے دانیال سهیگ بوت که چُشێن پَرمانے دَسهَتّ کنگ بوتگ، وتی لۆگئے هما بُرزی کۆٹیا شت که دریگی دێم په اورشَلیما پَچَ بوتنت و اَنچۆ که مُدام کرتگاَتی، رۆچے سئے رندا کۆنڈانَ کپت، دْواییَ کرت و وتی هُدائے شُگریَ گپت.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت بدئیێت، آییئے پاکێن کۆهئے سرا آییا پرستش کنێت، که هُداوند، مئے هُدا پاک اِنت.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت دئیێت و آییئے پادانی پدگئے دێما پرستش کنێت، که آ پاک اِنت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت، اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
او هُداوند! په منی دژمنانی سئوَبا، گۆن وتی اَدل و اِنساپا منا رهشۆنی بدئے و وتی راها په من ساپ و تچک بکن.