1 او هُداوند! منی دل گُروناک نهاِنت و نه که منی چمّ پُرکِبر اَنت. گۆن مزنێن کاران دلگۆشَ نبان و نه گۆن آ کاران که په منێ دلا باکَمال اَنت.
گۆن یکدومیا په همدلی و همسِتکی زِند بگوازێنێت. پَهر و شان مکنێت، گۆن کمترێنان همراه ببێت و وتا باز اگلمند مزانێت.
چُشێن زانت په من سکّ باز اَجب اِنت چه منی سرپدیا بێکساس بالاتِر.
گار و گُمسارَ کنان هماییا که وتی همساهگئے باپُشتا هبرَ کنت. هچّ پُرکبرێن چمّ و گروناکێن دلێئے اۆپارا نکنان.
”اگن هُداوند گۆن ما گۆن مبوتێن،“ اِسراییل بگوَشات:
آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.
منی جُگا بَڈّا کنێت، چه من هێل بگرێت، که من نَرمدل و بێکِبر آن. گڑا شمارا آرام و آسودگیَ رَسیت.
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
پُکّئو! هُدائے گنج و هکمت و زانتئے جُهلانکی چینچُک باز اِنت. آییئے شئور و سَلاه چه زانگ و در گێجگا دور اَنت و راهی چه شۆهازا ڈنّ!
من اَرس رێچان و په بێکِبری و دربێشی هُداوندئے هِزمتکاری کرتگ و یَهودیانی پَندلانی سئوَبا بازێن سکّی و سۆری سَگّتگ.
شما شاهد اێت و هُدا هم شاهد اِنت که ما باوَرمندانی نیاما، بزان شمئے نیاما چۆنێن پهرێزکار و پاک و بےائیبێن زندے گوازێنت.