1 وتی چمّان دێم په تئو چستَ کنان، تئو که اَرشا، وتی بادشاهی تهتا نِشتگئے.
چمّان دێم په کۆها چستَ کنان منا کُمکّ چه کجا رسیت؟
بله منی چمّ ترا سکّ اَنت، هُداوند، او هُداوند! تئیی مئیارَ بان، منا مرکئے دستا مدئے.
منی چمّ مُدام دێم په هُداوندا اَنت، چیا که هما اِنت که منی پادان چه داما آزاتَ کنت.
هُداوند که آسمانا بادشاهیَ کنت کندیت و آیان مَسکرا کنت.
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
شما اے ڈئولا دْوا بلۆٹێت: ’او مئے پت، که بُرزێن آسمانا ائے! تئیی نام شرپدار بات.
او هُداوند! داوودا یات کن و آییئے سَکّی و سۆریان.
وتی سکّی و سۆریانی وهدا من گۆن هُداوندا پریات کرت و آییا منا پَسّئو دات.
من چه جُهلانکیان ترا تئوارَ کنان، او هُداوند!
وهدے هُداوندا سَهیونئے وشبَهتی پِر تَرّێنت و آورت ما پوره واب گندگا اتێن.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
مئے هُدا اَرشا اِنت، هرچے که آییا وشَّ بیت، هما کارا کنت.
اگن هُداوند لۆگا مبندیت، بانبندانی زهمت بێکار اِنت. اگن هُداوند، شهرئے نِگهپانیا مکنت، نِگهپانانی نِگهپانی بێکار اِنت.
جی هئو، هُداوندا بنازێنێت، او هُداوندئے سجّهێن هزمتکاران که شپان هُداوندئے لۆگا آییئے هزمتا کنگا اێت!
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
”آیان منا چه ورناییا سکّ باز آزار داتگ،“ اِسراییل بگوَشات:
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے تُرسی دلا اِنت و آییئے پرمانبرداریا گامَ جنت.
”اگن هُداوند گۆن ما گۆن مبوتێن،“ اِسراییل بگوَشات:
او هُداوند! منی دل گُروناک نهاِنت و نه که منی چمّ پُرکِبر اَنت. گۆن مزنێن کاران دلگۆشَ نبان و نه گۆن آ کاران که په منێ دلا باکَمال اَنت.
آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.