1 او هُداوند! برَکّێن، چیا که هچ هُدادۆستے پَشت نکپتگ و وپادار چه مردمانی نیاما گار و بێگواه بوتگاَنت.
چه گُمراهی و ناشَریا، بازێن مردمانی نیاما مِهر و دۆستی کمَّ بیت.
او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
هُدایا دیست که زمین سِلّ بوتگ، چێا که دنیائے سجّهێن مردمان بدێن راهے گِپتگاَت.
مرید آییئے کِرّا آتکنت، آگَهِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! مارا برَکّێن، که اێر بُکّگی و مِرَگی اێن.“
او هُدا! گۆن وتی ناما منا برَکّێن. گۆن وتی زۆرا گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹگلێن.
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
بله چه گواتئے تْرندیا تُرستی و اێر بُڈَّگا لگّت، گڑا کوکّاری کرت: ”او هُداوند! منا برَکّێن.“