88 وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
هما که هُداوندئے اَهد و پئیمانئے سرا اۆشتنت، آییئے سجّهێن راه په آیان چه مِهر و وپایا سررێچ اَنت.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
گۆن تئو پریاتَ کنان: ”منا برَکّێن“ و من تئیی پرمانانَ مَنّان.
بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
آییا گواهیے په آکوبا اِشت، شَریَتی په اِسراییلا آورت و مئے پت و پیرێنی پرمان داتنت که اِشان وتی چُکّ و نُماسگان سرپد بکنێت،
اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“
وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار، وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.