78 گُروناکێن مردم سرجَهل و پَشل باتنت که وتسرا منی باپُشتا درۆگِش بستگ، بله من تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان.
اگن شما په رَدێن کارێا سِزا دئیگ ببێت، گڑا چۆن آ سِزائے سگّگ شمارا شرپدارَ کنت؟ بله اگن شَرّێن کار و کِردێئے سئوَبا سکّی بسگّێت، هُدا شمارا ستا کنت.
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.
گُروناکێن مردم منا دائما کَلاگَ بندنت، بله من تئیی شَریَتا یلهَ نکنان.
هرچُنت که هاکم هۆرَ نِندنت و منی هلاپا پندلَ سازنت، بله تئیی هزمتکار، تئیی هُکمانی سرا پِگرَ کنت.
جی هئو! آ که تئیی سرا اۆست و امێتَ کنت، هچبر سرجَهل ببنت. آ که بے سئوَبا بێوپاییَ کننت سرجَهل و شرمندگَ بنت.
تئو گُروناکێن مردمان هکّلَ دئیئے، هما نالت بوتگێنان که تئیی هُکمانی راها یلهَ کننت.
منا گۆن نپرتیێن هبران چپّ و چاگردِش کرتگ، بێسئوَبا گۆن من په جنْگا پاد آتکگاَنت.
آ که بێسئوَب چه من نپرتَ کننت چه منی سرئے مودان گێشتر اَنت. بازێنے منی گار کنگئے رندا اِنت دژمن منی سرا درۆگێن بُهتامَ جننت. چه من لۆٹنت هما چیزّان پِر بترّێنان که من ندُزّتگاَنت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
چیا که مُپت و ناهکّا په من دامِش چێر گێتکگ و په منی اَرواها کلِّش کۆتکگ.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.