72 چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم، چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
منا تئیی هُکم چه تلاها دۆستتر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.