43 راستێن هبرا چه منی دپا پَچ مگر، که منی اُمێت تئیی هُکمانی سرا اِنت.
چیا که تئو منی هکّ و اِنساپ په شَرّی داشتگ، وتی تَهتا نِشتگئے و په اِنساپ دادرسی کرتگ.
بِلّ تُرے بےاِزّت کنگ بوت، بله اَنگت هم هچکَسی بےاِزّت نکرت. تنتنا وهدے سکّی سگّگا اَت، کَسّارا پادتراپی ندات. آییا هُدائے سرا تئوکل کرت که تچکێن اِنساپ و دادرَسیَ کنت.
منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و تئیی هُکم منا مدت کناتنت.
آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن.
او هُداوند! منا تئیی اَهدی هُکم یات اَنت و منا چه همِشان تسلّا رسیت.
من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
منی جانئے گۆشت چه تئیی تُرسا لرزیت و منا چه تئیی رهبندانَ تُرسیت.
بله هُدا گۆن بدکارا چُشَ گوَشیت: ”ترا چِه هکّ اِنت که منی شَریَتئے رهبندانی هبرا بکنئے یا منی اَهد و پئیمانئے بارئوا چیزّے بگوَشئے؟
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
هُداوندا وتا گۆن وتی اَدل و اِنساپا پجّارێنتگ، بدکار چه وتی کرتگێن کاران وت داما کپنت. زِگر... اۆشت...
هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت، که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
تئو منی پناه و اِسپَر ائے، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
چه بامگْواها پێسر پادَ کایان و پریاتَ کنان، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بَستگ.