38 گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا بدار هما کئولا که گۆن هُداتُرسانَ کنئے.
هُداوند همایانی سرا وشَّ بیت که چه آییا تُرسنت و سجّهێن اۆست و اُمێتِش گۆن آییئے مِهرا اِنت.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
هما دابا که پتے په وتی چُکّان مهربان اِنت، همے پئیما هُداوند په هما مردمان مهربان اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت.
چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن، که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.
سکّی و سۆریان منی تسلّا همِش اِنت، تئیی کئول منا زندگَ داریت.
تئیی مِهر منی تسلّا بات، هما پئیما که تئو گۆن وتی هزمتکارا کئول کرتگ.
منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے، وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.