37 منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
چێا که دنیائے سجّهێن چیزّ، بزان جسمئے لۆٹ و واهگ، چمّئے لۆٹ و واهگ و مالئے کِبر و گُرور، چه پتا نئیاتکگاَنت، چه دنیایا آتکگاَنت.
بله من شمارا گوَشان، اگن کَسے په بدچمّی و دِلدُزّی جنێنێا بچاریت، بزان وتی دلا، گۆن هما جنێنا زِنایی کرت.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.