31 من گۆن تئیی پرمانان بندۆکَ بان، او هُداوند! مئیل که شرمسار کنگ ببان.
اُمێت مارا دلپرۆش بئیگا نئیلیت، چێا که هُدائے مِهر مئے دلا اێر رێچگ بوتگ، چه هما پاکێن روهئے راها که مارا بَکشگ بوتگ.
رَندا، ایسّایا گۆن هما یَهودیان گوَشت که آییئے سرا ایمانِش آورتگاَت: ”اگن منی هبرانی سرا بۆشتێت، په دل منی مُرید اێت.
وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت.
نون، او منی دُردانگێن چُکّان! آییئے اَرواه و جَبینا بمانێت تانکه آییئے زاهر بئیگئے وهدا، مئے دل ڈَڈّ ببیت و آییئے دێما شرمندگ مبێن.
منی زِندا بپهرێز و برَکّێن، مئیل که شرمندگ ببان، چیا که تئیی باهۆٹ و مئیار آن.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.
چه من دور ببێت، او بدکاران، که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.
تئیی هُکمانی بارئوا منی دل بێمئیار بات تانکه شرمندگ مبان.
من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگاَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران، شرمسارَ نبان.