25 من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منا زندگ بدار، په وتی اَدلئیگی، منا چه سکّی و سۆریان در کن.
چیا که ما هاکا دێم په چێر اێن و لاپ زمینا لچّتگ،
تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند! وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.
هچبر تئیی رهبندانَ نشمۆشان، که تئو چه همِشانی وسیلها منا زندگ داشتگ.
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
گڑا ما وتی دێما چه تئو نترّێنێن، مارا زِند ببَکش که تئیی ناما بگرێن.
اِشانی آسر تباهی اِنت. اِشانی هُدا وتی جِندئے لاپ اِنت و بێنَنگی اِشانی پَهر و شان اِنت. اِشانی هئیال گۆن دنیایی چیزّان اِنت.
او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار، وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.
او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و زبانُن نُکّا لَچّتگ، منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.
ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”او شئیتان! چه منی دێما دور بئے. تئو منی راها بندگا ائے، تئیی هئیال هُدایی هئیالے نهاِنت، انسانی هئیالے.“
پاد آ و مئے مَدَتا بیا، وتی مِهرئے سئوَبا مارا بمۆک و برَکّێن.