174 او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
من دودِل آن، منی اَرمان اِنت که برئوان و گۆن مَسیها یکجاه ببان، چێا که اے سکّ باز گهتر اِنت،
منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
او هُداوند! وداریگ آن که تئو برَکّێنئے.
تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.