173 تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگاَنت.
بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
بچکّئے پتا هما دمانا کوکّار کرت و گوَشتی: ”منا باور اِنت، اگن منی باور نِزۆر اِنت، کُمکّ بکن تان پُرزۆرتر ببیت.“
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
من وپاداریئے راه در چتگ، وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.